Nasıl mutlu olunur bilmiyoruz, farkında mısınız? Bilmediğimizin farkında bile değiliz çoğu zaman…

Yetinmeyi ve şükretmeyi reddettiğimiz her an gerçek mutluluğu da reddediyoruz… Mutluluğu hep bir mükafat olarak kodlayan beynimizin bize en büyük kazığı bu sanırım. Hep yarınlara bırakıyoruz mutluluğu, hep bir koşula bağlıyoruz.

Hazırlıksız yakalanmak diye saçma sapan bir önyargımız var mutluluğa karşı…

Bu bakış açısı ile mutlu olmamak için hep bir bahanemiz olacak…

Hem, yarının mutluluğu bugünden yaşanır mıymış hiç?

Çocukluğumuzdan beri çok güldüğümüzde illa ki “Ay çok güldük, çok ağlayacağız…” diyen birileri hep olmuştur etrafımızda… Nedense hep mutlu olduğumuz anı gölgelemeye çalışan bir felaket senaryosu etrafımızı sarıverir…

Çocukken bize anlatılan masalların sonu neden hep “Ve sonsuza kadar mutlu yaşadılar.” diye biterdi ki? …

Sonrasını hiç bilemedik, hep birbiri ardına felaketler yaşayan insanların en sonunda mutlu olduğunu gördük ve masal hep orada bitti… Mutlu olduktan sonra ne oluyor bilemedik bir türlü…

Birileri “Nasılsın?” diye sorduklarında, kaçımız, kaçınız “Çok iyiyim, çok mutluyum” diyebildik… Demeye korktuk belki de, bu kadar mutsuzluk ve olumsuzluk arasında benim mutluyum demem tuhaf kaçar diye düşündük…

Mutlu olmak için mutlu olma sırasını bekleyen pasif ve pırıltısız insanlara dönüşmeyelim artık… En güzel, en kritik, en önemli yerinde bitmesin masallar.

Mutlu sonlar yerine mutlu başlangıçlardan başlatalım masalları…

Düşebiliriz, dizlerimiz kanayabilir, ruhumuz yara alabilir, nefesimiz kesilebilir, yüreğimizdeki o kalbimizi sıkıştıracak büyüklükteki acının hiç geçmeyeceğini düşündüğümüz zamanlar da olabilir. Etrafımızdaki herkesin böyle zamanlarda iyi olmamızı sağlayacak reçeteleri olur…

Peki ya, mutlu olduğumuz an itibari ile onu uzun süre korumaya yardımcı reçeteler nerede?